کاش نه چیزی می‏دانستم و نه چیزی می‏فهمیدم. نه اینکه الان چیزی حالیم باشد؛ نه. ولی فکر می‏کنم اگر این سنگ‏ریزه‏ها هم توی مغزم نبودند سبک‏تر بودم. احساس می‏کنم همین سنگ‏ریزه‏ها مثل سنگ‏های توی جیب ویرجینیا وولف مرا به عمق رودخانه اوز می‏کشند.
باز صد رحمت به ویرجینیا وولف. لااقل مثل بچه آدم رمانش را تمام کرد و آرام سر خودنویس‏اش را گذاشت و بعد هم سر خودش را زیر آب کرد. من اصلا رمانم را شروع نکرده هوای رودخانه کرده‏ام. فقط سرم پر از سنگ‏ریزه شده. درست نمی‏شوم! مادرم می‏گفت بدون اینکه چهار دست‏وپا راه رفته باشم 8 ماهه بودم که یکباره روی دو پا راه افتاده‏ام.
دلم می‏خواهد سبک شوم. دلم می‏خواهد از دست هرچی سنگ و سنگ‏ریزه و سنگ‏انداز است خلاص شوم.